BABALAR VE KIZLARI

Dünyanın en kıymetli hazinesi.

Bir insanın sahip olduğu ve olabileceği yedeği aslı gibi asla olmayan, mükemmel nimet. İşte gerçek aile… Fark etsek de etmesek de her biri hayatımızın en önemli yapı taşlarındandır.

Herkes için önemli biri vardır, hayatında yer edinmiş, etkili biri. Kimi için anne, kimi için baba, kimileri için de abi, abla, kardeş… Benim için şu önemlidir demeyeceğim. Dinlediğim ve tanıdığım kız evlatları adına “ baba “ diyeceğim. Bir çok kız cocuğunun aslında ilk kahramanı. Sevgiyi, değeri, koruyup kollamayı, ağlamayı, gülmeyi, cesur olmayı, yetebilmeyi, yetinebilmeyi ve sayamadığım daha bir sürü duyumsanabilecek veya öğrenilebilecek kavramların sahibi, baba.

Aklıma gelen birkaç kavram yazdım ama babalar bu sorumluluk veya yüklerin farkında mı? Yoksa hamallık yapmayı mı tercih etmişler ? Bana anlatılan babaların içlerindeki karanlığı örten gümüş rengi saçları var.Yani tecrübeli, görmüş geçirmiş ama demir kadar soğuk, pervasızca esen bir rüzgar kadar ser ve keskin. Parası olan duygu fakiri. Küçük dağların sahibiymiş gibi gururlu. Oyuncağını arkadaşına kaptırmış bir çocuk gibi öfkeli ama ağlayabilen. Söylediklerini yaptıran ama kendi yapmayan bir imam gibi bol nasihatli.

Saygıdeğer ama vurdumduymaz. Çok çalışan, çocuklarım için para kazanmam lazım onlar daha iyi yaşasın diye savunmaya geçen ama paran var mı yerine ilgiye ihtiyacın var mı diye sormayı unutan…Çocuklarının gözüyle benim tanıştığım babalar işte bunlar.

Çok mu ağır oldu ?

Bakın babasını sorduğum kızlar ne cevap verdi:

–  Sadece babam olduğu için anlaşmak zorundayım.

–  Sever ama belli etmez, ben de onun gibi yapıyorum.

–  Babam mı, öylesine biri. Hiç anımız yok, geç gelir erkenden gider görmem bile.

–  Babaya saygı duy, çekin dediler sonra bir baktım aramızda dağlar kadar mesafe var.

Yanlış anlaşılıyor bu cümle. Eminim sorsanız tanımaz ( ne sever, nereye gider, ne yer, neye kızar, ne yaptınız en son? )

–  Büyüyünce geçer, düzelir aranız diyorlar, peki bu geçen zamanlar?

–  Babamdan nefret ediyorum beni hep aşağladı. Sen şöylesin böylesin diye ve bütün cocukluğum onun dediği gibi biri olmadığımı kanıtlamakla geçti.

–  Beni kıyasladı sürekli, olduğum gibi sevmedi.

–  Sarılmaz, sevgi gösterdiğini hatırlamıyorum, ha bu arada başkalarının yanında biricik kızıyım hakkını yemiyelim.

–  Babam sadece bağırır, dinlemez konuşunca da zaten döver.

–  Babam koridordan geçince gölgesini bile görmemek için kapımın camını gazeteyle kapladım.

–  Ya bişey diyeyim mi, fark ettim ki babam ölse sorun kalmayacak aslında…

Bakın bu cümleler babalarının biricik kızlarına ait ve ergenlik çağını atlatmış 18 – 28 yaşına gelmiş kimi evli, kimi babasının vermediği sevgiyi ilgiyi arayan bir sürü sevgiliye sahip genç kızlara ait.

Ey babalar!

Evet çocuklarınızın hataları olabilir, düşüncelerinizi, fedakarlıklarınızı göremeyebilir. Cahildir, anne baba olunca anlarlar…

Peki hiç mi haklı değiller ?

Çocuklarınızla olan iletişimlerinizi, duygu aktarımlarınızı hiç düşündünüz mü?

Acaba en son ne zaman sarıldınız kızınıza ?

Bunu neden gizledin, anlatmak istediğinde nerdeydim yada dinlemedim mi diye bir cümle kurdunuz mu?

Haydi şimdi alın başınızı elleriniz arasına, bu söylediklerimi bir düşünün.

Ne yapıyorsunuz?

Ey babalar size sesleniyorum:

“Quovadis?”

“Fe eyne tezhebun?”

“Ne oluyoruz?”

Nereye gidiyoruz?”

“Ne yaptığınızın farkında mısınız?

“Nasıl bir nesil yetiştirdiğinizin, geleceğin annelerine nasıl bir zarar verdiğinizin farkında mısınız?”

Daha önce kaleme aldığımız bir babanın oğluna nasihatleri yazımızı da okuyabilirsiniz. Baba veya kız evlat olarak sizlerin babanızla ve kızlarınızla hikayeleriniz neler? yorum kısmında belirtirseniz başka hikayelerde kaleme alırız. Yeni yazılarımızda görüşmek ümidiyle hoşça kalın…

Ahmet Akdel

Han da yolcu, ofiste çaycı, evde baba

See Full Bio